MANOLO DO ATLETICO, PART. ZRÍ: 21-01-2011, CANSINO DA ESTRADA. PRIMEIRA ATUACIÓN OFICIAL, DIOR MÍO!

A nosa Macamiña de Diejo dime un día: -tienes que venir a hacernos lo del conejo al casino (lo del conejo, referíase ó manólojo da festa do conexo... jústame aclarar as cousas, por si es caso). Eso está hecho jasús dior mío! Pero resulta que o tema iba en serio, foi pasando o tiempo e outro día dime: -ya tenemos fecha pa tu manólojo, el 21 de enero, e díxenlle eu: -...! ...! ...! Coná...! Jo,  jo, joooooooo! -que si, que si que ya se le va mandar la carta a los sucios y ponemos pa ese día. -e díxenlle eu outra ves: -...! ...! ...! Caralló! Ca mirma dixen así pa min: o va... o no va, esa es la cuestíón... en outras palabras: o arre o jó! Doble o nada y a la virjen! Púxenme a preparar a versión Lon Plei do manólojo da Festa do conexo na Anllada e aí nace "A miña Patriación" pasando en tiempo humano, de sete minutos a unha hora e cuarto aproximadamente. Xuntámonos este viernes no Cansino da Estrada casi duascentas personas y, dior mío, yo no cojía dentro de mí. Metía mucho miedo! A pesar de empezar así un pouco renqueante, enjanchei ca historia e fomos salindo do apuro. Moitirmas jracias a miña Sariña, o meu Oscariño, a miña Maruxiña, a miña naiciña, o meu irmán que xunto cos meus amijos, sobre todo os do café, e os da peña PTV, a nosa Crisiña, a nosa Macamiña, a nosa Loliña, a nosa Maviña, o noso Rufiño, que son os que me ajuantan a diario todas estas barrenacións y, o barrenamientios, un feije de bikacións pa todos eles; Tamén, moitirmas jracias a nosa Crisiña de Living por poñerme ele-JANT-e nas atuacións; tamén muchirmas jracias a nosa Macamiña de Diejo, por confiar en que podía salir deste apuro a pesar de que era a primeira ves que me poñia a facelo; jracias tamén a nosa Chusiña, presidenta do Cansino da Estrada por fiarse da nosa Macamiña e poñerme a miña disposición as istalacións do Cansino da Estrada, así como tamén ó resto da diretiva e o noso Manuíño Jarcía Freire, encarjado de fiestas y espetáculos do Cansino; jracias as miñas tres juapirmas pasajeras do avión, Manuíño, Oscariño e Toniño (o majo dúas veces); tamén ós meus compañeiros da esquela de teatro por "pulirme" con su tiempo y mala ostia antes de dar este paso, en especial á nosa profiña Anabeliña; e jracias tamén, por suponido, a tódolos asistentes e asistentas a esa función que viñeron a verme sin saber qué carallo iba a facer, e que consejiron facerme ese día un feije de felís! Un feijazo de bicacións for todos por se me quedaba aljén fóra.