...Pois, a miña vida eche moi triste, dior mío...! Os
meus pais foron uns denijrantes... Si, carallo! Uns denijrantes deses que tuveron que marchar pa Alemania pa traballar, dior mío! Pero dos de antes, eh! Dos buenos! Dos que aproveitaban
moi ben os anos de emijración y/o/e mijramiento, porque cando viñeron definitivo
pa España, contáballe o meu pai todo orjolloso a Ramiriño de Vieites a súa
esperencia:
—Pois
si, Ramiriño, si! Marchamos po estranxeiro cun par de alparjatas e, cando
viñemos, tiñamos entre os dous vinte e pico de millóns...
—E
lojo... pa que carallo quereredes tantas alparjatas, dior mío? -Rebateulle o
noso Ramiriño...
No hay comentarios:
Publicar un comentario